Oostblok aan de Maas

De ouderen onder ons hebben het Oostblok nog wel meegemaakt. U weet wel, die landen achter het toenmalige IJzeren Gordijn zoals Oost-Duitsland. Of Tsjecho-Slowakije dat toen nog niet was opgesplitst in Tsjechië en Slowakije. Wie in die tijd in zo'n communistisch land rondreisde, kon vaak zijn ogen niet geloven. Wat een armoe! Alleen al de trams waarin werd gereden! Oude barrels, zo vonden we toen met een zeker dédain. Die waren zeker voor een zacht prikkie in Nederland of een ander Westeuropees land op de kop getikt en sleten in deze pseudo-derdewereldlanden hun laatste dagen.
Nu, anno 2010, rijden trams die er veel erger aan toe zijn gewoon op lijn 7 in Rotterdam. Je weet niet wat je ziet.

Ik dacht weer terug aan die achterlijke Oostbloklanden, toen ik vanmorgen in het Algemeen Dagblad las dat een aantal oude metrotreinen nog wat langer dienst zou moeten doen omdat de nieuwe, bij wijze van spreken nog in de verpakking, in de remise onder water waren komen te staan en niet meer konden worden gerepareerd.

Een vriend had tegenover mij al meermalen zijn nood geklaagd over de erbarmelijke toestand van de metrostellen waarin hij al jaren reisde. Vies, lawaaiig, gekraste ramen, grafitti alom, maar, zo vertelde hij onlangs, nu reed hij elke dag in een gloednieuwe metro. Eind goed, al goed dus, hoewel enkele oude exemplaren op de valreep toch nog niet met pensioen mogen. Nood breekt wet.

Nu zullen die metrostellen er ongetwijfeld vreselijk hebben uitgezien, maar mijn vriend zou wel een toontje lager hebben gezongen wanneer hij wat beter naar de tramstellen van lijn 7 had gekeken. Die slaan werkelijk alles. Wanneer trams APK zouden moeten worden gekeurd, zouden ze geen kans maken. Loshangende bumpers, roestgaten aan de voor- en zijkant zo groot als een A4, verveloos, vies, slordig, slecht opgeknapte schades en ga zo maar door. Gewoon, oude troep die al jaren geleden op het tramkerkhof had moeten worden gereden. Zo'n tram kun je zelfs niet meer slijten aan een voormalig Oostblokland, ook niet met geld toe. Misschien wil een arm Afrikaans land het met gefronst voorhoofd nog wel proberen, maar zeker is dat allerminst, want ook die hebben hun trots.

Wat is er toch met Nederland gebeurd dat zulke tramstellen in 2010 de stad kunnen ontsieren, dat er (nog) geen geld is om ze door deugdelijk materieel te vervangen? Zelfs de smoes dat de nieuwe stellen zijn vertraagd, biedt geen soelaas. Ze zouden al jaren geleden bij het schroot moeten zijn gelegd. Maar toch rijden ze nog, in Rotterdam. En je hoort er niemand over, je leest er niet over in de krant, Radio Rijnmond zwijgt erover in alle talen. We vinden het kennelijk de gewoonste zaak van de wereld.

Wat is er toch aan de hand met Nederland?