De
afgelopen week werd een nieuw initiatief gelanceerd. Mobiele euthanasieteams
zouden helpen bij een gerechtvaardigde vraag naar euthanasie, wanneer de eigen
huisarts het om welke reden laat afweten.
Een van de initiatiefnemers toonde een fris ogend kantoor
dat nog wel wat moest worden ingericht, maar op 1 maart zou het in vol bedrijf
zijn en konden de eerste euthanasiasten telefonisch om hulp vragen. Natuurlijk,
zo verzekerde de woordvoerder, zou deze organisatie geheel binnen de wet
opereren.
Op de televisie legde een gepensioneerd huisarts die
van zo'n team deel uitmaakte uit hoe een en ander in zijn werk zou gaan.
Nee, hij had geen idee hoeveel aanvragen er zouden komen, maar vanwege de
emotionele belasting zou hij hooguit twaalf keer per jaar in actie hoeven
komen. Ook voor hem was het spannend hoeveel hulpvragen er zouden komen, want
het bleef koffiedik kijken.
In de krant werd een van de initiatiefnemers het vuur aan
de schenen gelegd. Wat zou er gebeuren wanneer zich meer euthanasiasten zouden melden
dan de hulpteams zouden kunnen verwerken. Nou, dat was niet zo moeilijk, dan
kwam er een wachtrij, meldde de woordvoerder.
Daar zijn we weer. Een aantal jaar geleden konden veel
patiënten in een ziekenhuis niet een noodzakelijke behandeling krijgen omdat
het budget op was. De politiek maakte vervolgens aan deze mensonwaardige
situatie een eind: het kon toch niet zo zijn dat je als patiënt op de
wachtrij zou sterven, zo werd luid verkondigd.
En nu, vele jaren later, steekt hetzelfde probleem toch weer
de kop op. Wil je een einde aan je leven maken, roep je de hulp van een
euthanasieteam in, maar nee hoor, teveel vraag! Kom je te overlijden op de
wachtlijst! En dat in een van de welvarendste landen. Het is een schande!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten