Vluchtelingenhulp als verdienmodel?

Laatst hoorde ik een verhaal over een medisch specialist, die wat wilde doen aan de ellende van vluchtelingen die op weg naar het noorden van Europa op een van de Griekse eilanden waren gestrand. Er is altijd wel behoefte aan een medicus voor mensen die in zulke barre omstandigheden komen vast te zitten, meende hij en dus meldde hij zich aan bij een vluchtelingenorganisatie. Hij was als vrijwilliger gedurende een maand beschikbaar, zo liet hij weten.

Ze waren erg blij met zijn aanmelding maar er waren wel een paar voorwaarden. In de eerste plaats kon hij niet aan de slag als arts, hij moest als vrijwilliger gewoon helpen met alledaagse taken. Bovendien moest hij 4000 euro per maand betalen, natuurlijk los van de vliegkosten die ook voor zijn rekening kwamen. Bij de eerste voorwaarde kon hij zich nog wel wat voorstellen. Teveel artsen die elkaar voor de voeten zouden lopen, dat is contraproductief. Gelukkig zijn er dus voldoende medische voorzieningen, dat is weer een geruststelling. En misschien was er meer behoefte aan dagelijkse hulp als afwassen en schoonmaken. Maar hoe zit het met die 4000 euro die hij moet betalen om als vrijwilliger aan de slag te mogen gaan? Hij heeft het bedrag betaald en een maand als vrijwilliger gewerkt.

Verdere details ontbreken, maar alles bij elkaar toch een gek verhaal: betalen om als vrijwilliger te mogen werken. Maar het kan nog gekker, zo blijkt.

Een studente sociologie, een jonge vrouw met haar hart bijna per definitie op de goede plek, vertelde over een vriendin die tijdens haar schooltijd vrijwilligerswerk wilde doen in een Afrikaans land. Zij zou dan Engelse les moeten geven aan jonge kinderen in een dorp diep in Afrika. Dat klonk wel aantrekkelijk maar ze had ook aarzelingen. Hadden die kinderen er wel wat aan dat ze Engels leerden, terwijl ze vrijwel zeker hun dorp nooit zouden verlaten? En ja, hoeveel kon je een kind leren in een maand, want dan zat haar tijd er weer op. Weliswaar kwam er dan weer een andere vrijwillig(st)er maar ideaal was het toch niet.

Maar ook hier moest de vrijwilligster haar portemonnee trekken. Natuurlijk waren de reiskosten vanuit Nederland naar dat Afrikaanse land voor haar rekening, dat was te billijken. Maar ze moest ook 400 euro per maand voor verblijfkosten betalen voor bijna dagelijks wat rijstepap en een heel slecht bed.

Je durft het haast niet te geloven: vluchtelingenhulp als verdienmodel?