#MeToodeloo

In het kader van #MeToo worden we de laatste tijd overstelpt met horrorverhalen. De ene keer is het een actrice die uit de doeken doet wat haar is overkomen, bij een andere gelegenheid komt een programmamaker aan het woord. Vaak zijn het vreselijke verhalen, maar de burger heeft toch wel vragen. Wat heeft het slachtoffer nu precies meegemaakt en hoe erg was dat eigenlijk? Je mag dat tegenwoordig eigenlijk niet meer vragen want dan word je al snel gezien als harteloos.

De slachtoffers van deze onduidelijkheid zijn de onbekende vrouwen, de kleine radertjes in onze economie. Vrouwen die met hun vreselijke verhaal nooit in de krant kunnen komen, hoe zeer ze ook hun best zouden doen. Vrouwen die minstens zo vreselijke gebeurtenissen hebben meegemaakt, maar bij niemand een luisterend oor kunnen vinden. Vrouwen die gedoemd zijn hun lot tot het einde in stilte te dragen.

Laten we ons even verplaatsen in de schoenen van een medewerkster in een magazijn van auto-onderdelen. Een gescheiden vrouw die het geluk heeft gehad ondanks de crisis toch een baan te bemachtigen. Ze moet ook wel, want ze heeft thuis twee kinderen die veel geld kosten. Ze zitten op school, op voetbal, en hun moeder wil graag dat ze gewoon kunnen meedoen aan de evenementen die school voor de leerlingen organiseert. Ze kan zich niet veroorloven haar baan te verliezen en ze is dan ook een hardwerkende en gewaardeerde werkneemster.

Op een middag, toen ze bezig was enkele V-snaren te ordenen, duikt plotseling de magazijnchef achter haar op, de zoon van de eigenaar van het garagebedrijf. Hij begint een praatje maar al snel heeft ze het angstige gevoel dat hij daarvoor niet is gekomen. Niet veel later dringt hij zich aan haar op, met zacht gesproken liefkozende woordjes. Ook zijn handen vinden snel hun weg en daar achterin het magazijn waar niemand aanwezig is, grijpt de angst haar naar de keel. Ze probeert hem van zich af te houden, ze wil dit niet, maar niemand kan haar helpen. Op hetzelfde moment schiet het door haar heen dat haar reactie bepalend kan zijn voor haar baan, voor haar toekomst en die van haar kinderen.

Hoe het verder ook zal zijn gegaan, niemand is in haar verhaal geïnteresseerd. Op het werk niet, thuis kan ze het ook niemand vertellen en de politie ziet haar al aankomen. Op de televisie hoort ze het relaas van een succesvolle filmactrice die met tranen in de ogen vertelt wat haar 25 jaar geleden is overkomen.

'Het is nu al zo lang geleden, wel meer dan 25 jaar', vertelt ze haar interviewer, 'maar nog denk ik er elke dag aan. Zoiets laat je niet meer los. Het is een gebeurtenis die je de rest van je leven met je meedraagt. Als ik er aan terugdenk, krijg ik nog steeds koude rillingen.' De actrice is even stil en vervolgt met benepen stem: 'Ik was nog een onbekend actricetje, ik deed wat kleine rolletjes en verdiende mijn geld in tv-commercials. Op een avond zat ik aan een diner samen met belangrijke mensen, mensen met grote namen, mannen uit de zakenwereld, het bedrijfsleven en de filmwereld. Ik zat naast een invloedrijke producer, iemand die besliste of je al dan niet een rolletje kon krijgen in een film. Hij zal een jaar of 50, 60 zijn geweest. We zaten gezellig wat te praten over allerlei zaken, totdat ik plotseling zijn hand op mijn dij voelde, zo onder het tafelkleed, niet zichtbaar voor de andere tafelgasten. Ik verstarde, ik wist niet wat te doen, terwijl zijn hand verder ging. Uiteindelijk hield het op, we zaten met anderen aan tafel, maar toch! Het was vreselijk, na afloop ben ik geheel overstuur naar huis gegaan en heb de hele nacht van ellende gehuild.'

De interviewer luistert empathisch. Ook de magazijnmedewerkster luistert en vergelijkt het verhaal van de actrice met wat haarzelf was overkomen.

'Waar heeft ze het over', gaat er door haar heen. En zo dachten velen die naar de actrice hadden geluisterd. En die vervolgens daardoor de neiging hebben het niet vertelde relaas van magazijnmedewerkster te bagatelliseren. Zo wordt deze twee keer slachtoffer.